Sfeerimpressie van de Tour du ALS, het beklimmen van de Mont Ventoux (hoogte: 1912 meter) op 8 juni 2017, deel 2.
Lees mee hoe wij dit hebben ervaren met ons Team JanKramer!   http://www.alsjan.com

“And I don’t even know how I survive
I won’t make it to the show without your light”

Nostalgie hand in hand met McGyver

Het laatste jaar dat we met Jan Kramer de Tour du ALS mogen rijden. Met dat idee in het achterhoofd reizen we zaterdag 3 juni met team Jan Kramer af naar Frankrijk,  van plan om er een geweldige week van te maken met z’n allen. In de aanloop naar donderdag trainen we overdag om op donderdag met z’n allen die prestatie neer te kunnen zetten. Met z’n allen moeten we als volleerde McGyvers kunst- en vliegwerk verrichten om te zorgen dat Jan met z’n rolstoel overal in het niet-rolstoelvriendelijke verblijf keuken en slaapkamer kan bereiken. Ook  ondersteunen we Karin (zijn vrouw) met de persoonlijke verzorging van Jan. Dit is topsport, wat is het moeilijk om iemand te wassen en aan te kleden die zich bijna niet meer kan bewegen. Wat hebben we respect gekregen voor Karin, die dit iedere dag voor haar man doet. Op de stille momenten gaan onze gedachten uit naar zijn kinderen, zijn ouders en zijn vrouw.

De avonden, gevuld met saamhorigheid, lekker eten, gezamenlijke zorgen en verdriet om het snelle ziekteverloop van Jan, mooie gesprekken tot laat, maar ook lekker muziek luisteren en dansen op ons ALS-lijflied ‘This is what it feels like’ van Armin.

Kippenvelmoment

Woensdagavond wacht ons een heel bijzondere verrassing. Tijdens de BBQ komt er ineens een ambulance aanrijden met  harde sirenes. En daar is dan volslagen onverwacht toch Willem, het teamlid dat drie maanden geleden te horen heeft gekregen dat hij acute leukemie heeft en al een heel aantal chemokuren achter de rug heeft.. De wil en kracht van mensen met een ziekte is ongekend. Willem die hier nu, deze avond, binnenkomt en heeft besloten om ook mee naar boven te gaan!Wat een prachtig, emotioneel moment levert dat op.

“And I don’t even know how I survive
I won’t make it to the show without your light”

De berg op en snoeihard weer af

Donderdag is de dag van de berg. Nadat we eerst de wandelaars onder luid applaus laten starten, is het de beurt aan de fietsers. Jan zit voorop op de tandem, vastgeklikt met een gordel, z’n handen met klittenband vastgemaakt, klaar voor de klim van 21 kilometer naar 1900 meter hoogte. Het is aanpoten, zeker als blijkt dat de accu van de tandem te snel gaat. Er moet intensiever geduwd worden.  Met 8 mannen en vrouwen wordt er een duwploeg gevormd, om beurten duwen we 300 meter. Onderweg komen we veel supporters tegen in auto’s of langs de weg en halverwege passeren we het wandelteam. Overal schalt - This is what it feels like - van de berg. Dat een lied zoveel voor ons allemaal kan betekenen, hadden wij nooit kunnen bedenken.

De laatste 6 kilometer zitten we boven de boomgrens, de top is kaal met alleen rotsen. En daar is dan de eindstreep in zicht. Met 4 dames voorop wordt Jan over de finish geduwd, gevolgd door een explosie van emoties bij iedereen.

Jan wil ook afdalen met de tandem, iets wat formeel niet mag van de organisatie. Stiekem draaien we de tandem om en gaan bergafwaarts met Jan voorop. Eens kijken of de afdaling lukken wil als we voorzichtig doen. Halverwege probeert iemand ons nog tegen te houden, maar als stoute jongens rijden we er omheen. Nadat we na 12 kilometer de remmen ineens ruiken, besluiten we toch maar gehoorzaam te worden en wordt Jan in de ambulance van Willem gezet. Uiteraard wordt hij beneden voor de echte finish weer op de tandem gezet. Bij de finish wacht ons een overweldigende ontvangst van iedereen. Alweer een kippenvelmoment. Na de feestelijkheden met onder andere een een optreden van de 3J’s, keren we terug naar het vakantiehuis, waar we traditiegetrouw met z’n allen in het zwembad springen. Dit jaar eens zonder mijn iphone, net iets goedkoper J.

Terugkijkend

We kunnen terugkijken op een mooie, sportieve en emotionele week vol vriendschap, humor en fijne momenten. Een week met en geweldige opbrengst aan sponsorgeld voor Stichting ALS. Met de Tour du ALS is € 540.000,00 opgehaald, waarvan € 65.000,00 door ons team. Ik ben zo ontzettend trots op ons team. Als ik thuis kom en alles laat bezinken; de ervaring, het plezier, de emoties, de bijzondere gesprekken, realiseer ik mij: Dit was úm dan. De allerlaatste Tour du ALS van Jan. En ik kan alleen maar hopen, dat Jan heeft ervaren:

“This is what it feels like!”